Teoria: zasady pomiaru barwy substancji ciekłych

Kolory przezroczystych płynów, takich jak werniksy, lakiery, oleje, oleje schnące, kwasy tłuszczowe, żywice oceniano wizualnie już pod koniec XIX wieku. Zmiana koloru może wynikać z zanieczyszczenia cieczy lub czynników takich jak ogrzewanie i utlenianie czy degradacji produktu wystawionego na działanie warunków atmosferycznych.

Dla uproszczenia przyjęto jednowymiarowe skale zażółcenia, np. skala Gardnera, Hazena (American Public Health Association – APHA), Saybolta czy skala jodowa (Hess-lves’a).

W badaniu wizualnym zażółcenie określa się przez umieszczenie badanego płynu w probówce i porównanie go ze znanym wzorcem. Wartość standardu, który jest najbliższy barwie próbki określa tę próbkę. Procedura jest dosyć subiektywna z uwagi na zmiany w oświetleniu, subiektywne wrażenia koloru u obserwatora oraz w pewnym stopniu różnice w samych wzorcach.

System kontroli jakości, taki jak ISO 9000 wymaga, by wykonane badania przy użyciu przyrządów pomiarowych były w pełni obiektywne i dawały wiarygodne dane. Opracowano równania korelacji w celu połączenia obserwacji wizualnej z pomiarem wartości przy użyciu przyrządów pomiarowych.

Większość produktów nie jest stricte żółta, toteż wymagają opisu koloru w trzech wymiarach: czerwony/zielony, żółty/niebieski oraz różnice jasne/ciemne. Nowoczesne urządzenia odczytują te informacje dzięki użyciu standaryzowanych skal kolorów takich jak CIE L*a*b* bądź L*C*h°.

BYK-Gardner oferuje pełna gamę zarówno komparatorów wizualnych barwy dla szybkiej oceny cieczy, jak i w pełni obiektywne instrumenty pomiarowe do pomiaru koloru cieczy, ustalania tolerancji oraz selekcji typu pass/fail.